MISSCHIEN IS MAX EEN ALTERNATIEF

Zeventig jaar bestaat de PvdA dus. Natuurlijk heeft politiek leider Diederik Samsom alle recht zijn beleidskeuzes te verdedigen. Hoop mag ook hij blijven koesteren. Maar als de cijfers al zò lang, zò duidelijke taal spreken, is het toch verbazingwekkend dat hij er nog altijd niet aan toe is zijn verantwoordelijkheid te nemen en ruimte te creёren voor een partijgenoot.

Acht Tweede Kamerzetels geeft Maurice de Hond (www.peil.nl) de PvdA alweer maandenlang, en dat terwijl de sociaaldemocraten begonnen zijn met 38. Sinds 2012 zijn alleen maar verkiezingen verloren, en ook het nee van het Oekraїnereferendum past in deze categorie. In september vorig jaar probeerde oud-voorzitter Felix Rottenberg het, maar de partijtop drukte diens roep om een nieuwe leider resoluut de kop in.

Wat nu? NRC Handelsblad, de Volkskrant en De Telegraaf weten het zeker: Er is onrust in de PvdA-gelederen. De behoefte aan het linkse geluid doet zich meer en meer voelen. Vicepremier Lodewijk Asscher zou bereid zijn de handschoen tegen Samsom op te nemen, dezelfde Asscher die nu al vier jaar de volle verantwoordelijkheid draagt voor het regeringsbeleid.

Trouwens, er zijn niet zo heel veel PvdA’ers die zich in het openbaar verzet hebben tegen hopeloos neoliberaal beleid. Misschien is oud-voorzitter Max van den Berg, de huidige commissaris van de koningin in Groningen die eens furore maakte als de ayatollah, de Raspoetin, alias, de Lenin van het hoge Noorden en onlangs nog de aardgasstrijd won, wel een geloofwaardig alternatief.

Maar wie de partij ook kiest, vóór alles heeft de PvdA nodig, zelfreflectie, discussie, debat, oproer, met de kans dat afvalligen andere wegen moeten vinden. Een fusie zou kunnen. Als het maar uitdraait op een nieuwe, geloofwaardige beleidslijn die recht doet aan het sociaaldemocratische ideaal dat past in de tijd.

NIET-STEMMEN BLIJFT BESTE OPTIE

Minister Lodewijk Asscher waarschuwt de Nederlandse kiezers. “Ga stemmen. En zeg op 6 april ja tegen het associatieverdrag met Oekraїne. Maak niet de kardinale fout thuis te blijven om er op 7 april achter te komen dat het nee gewoon gewonnen heeft”.

Helaas voor de minister. Hij deed zijn best in het programma Buitenhof. Maar zelfs Maurice de Hond twijfelt of het vereiste opkomstpercentage 30 haalbaar is waarmee het referendum automatisch verworpen is. Bovendien negeert hij het gegeven dat het referendum van 6 april niet het referendum is dat de kiezers is voorgespiegeld.

Immers, het gaat de initiatiefnemers niet om het associatieverdrag, maar om een statement tegen Europa. Het verdrag zou een opmaat zijn, een eerste stap op weg naar het Oekraїense lidmaatschap van de Europese Unie. In plaats van de Oekraїners een hart onder de riem te steken, willen Therry Baudet en Jan Roos van GeenPeil het Rusland van Poetin een teken geven dat het van de EU niets te vrezen heeft.

Nog een reden dus om op 6 april niet te stemmen.
http://www.krantmeteenmening.nl

DIEDERIK IS BEZIG MET LANDSBELANG

Een feest zou het moeten zijn. Zeventig jaar. Het is me nogal wat. Maar weinig PvdA-leden zullen zich echt jarig voelen. Alle mooie plannetjes zijn in duigen gevallen. De toekomst oogt inktzwart. Nog dik een jaar heeft de partij van Diederik Samsom om de kiezers te overtuigen.

Intussen is blijkbaar besloten om de rit met coalitiepartner VVD uit te zitten, de gifbeker leeg te drinken, te hopen op het grote wonder. Misschien gaf vicepremier Lodewijk Asscher zijn belagers op Facebook er daarom van langs. Sprak voorzitter Hans Spekman Geert Wilders direct aan. Pleitten de Jonge Socialisten voor een links stembusakkoord.

Wat een drama. Immers, politiek talent heeft de PvdA genoeg. De bestuurskracht doet niet onder voor die van de concurrentie. Ook ligt het niet aan de idealen. Maar waaraan dan wel? Matthijs van Nieuwkerk trachtte het in De Wereld Draait Door bij Diederik Samsom uit te krijgen.

Opnieuw bleek de partijleider een praktisch man die denkt in oplossingen, de grote successen bezingt van het kabinet, maar ondertussen losgezongen is van de boze achterban. Want Diederik is bezig met het landsbelang.
http://www.krantmeteenmening.nl

MAAR HET WAS DE HITLERGROET

Vicepremier Asscher is boos op Jeroen Pauw die een lid van de Nederlandse Volksunie had uitgenodigd. “Een neonazi die het gedachtegoed van Hitler heeft verheerlijkt, krijgt een podium op de publieke televisie. Mijn handen jeukten”, betoogde de bewindsman.

Maakt de vicepremier terecht bezwaar? De Pauws beweren dat zij opereren, met het oog op de vrije meningsuiting. Ook onwelgevallige geluiden moeten te horen zijn, vinden zij. Neonazi’s, antisemitisme: Nog niet zo lang geleden waren het absolute taboes in dit land. De Tweede Wereldoorlog had er stevig ingehakt. Ik ben het trouwens eens met minister Asscher. Alleen vrees ik dat het wat laat is.

Neem afgelopen woensdag. Feyenoord en Ajax bekerden in de Rotterdamse Kuip. Het was een verhit gevecht en de spelers zagen er niet tegenop om de supporters nog wat op te zwepen. Ik zag een volgestouwde tribune de Hitlergroet doen, niet één, niet twee, maar vele keren. Vermoedelijk vond de regisseur het een mooi beeld. Geen omroeper die er wat van zei. Geen verslaggever die het constateerde. Bewijzen is een moeilijk ding. Maar het was de Hitlergroet.

Over voetbal gesproken. In Groningen zongen de supporters al over Joden die zo lekker branden kunnen. In Utrecht deed de Bunnikzijde het onlangs dunnetjes over. Waarop de KNVB verordonneerde dat diezelfde Bunnikzijde bij de volgende Utrecht-Ajaxwedstrijd leeg moest zijn. “Dan”, concludeerde het FC Utrechtbestuur, “mogen de kwajongens elders een plaatsje zien te bemachtigen”, en besloot de burgemeester van de Domstad geen Ajax-supporters toe te laten.

Ajax boos. Wat heet, in Amsterdam zijn ze woedend en praten over een omgekeerde wereld. Benieuwd hoe het afloopt. Maar wie denkt dat het nu afgelopen is met antisemitisch gezang en Hitlergroeten? Ik niet!
http://www.krantmeteenmening.nl

TOEVAL DUS! OPZET IS UITGESLOTEN

Drie rapporten zou de Amsterdamse wethouder van onderwijs, Simone Kukenheim, hebben achtergehouden. Die rapporten betreffen het zwakke scholenbeleid dat in gang was gezet door haar voorganger, de huidige vicepremier Lodewijk Asscher. Conclusie: Een pluim op Asschers hoed.

Aldus het Amsterdamse dagblad, Het Parool. Toeval? Een ongelukje wellicht? Een misverstand vermoedelijk. Zoveel is zeker, Lodewijk Asscher is van de PvdA, de partij die de stad decennialang in haar macht had. Simone Kukenheim is lid van D66. De liberalen hadden tijdens de succesvolle verkiezingscampagne PvdA vorig jaar naar de oppositiebanken verwezen. Tijdens de campagne hekelden zij met name de overheidssteun voor zwakke scholen.

Toeval dus. Want opzet, het bewust achterhouden van onwelgevallige rapporten lijkt uitgesloten. Spelen met het belang van kinderen voor het eigen gewin, gebeurt niet in de Nederlandse politieke cultuur. Politici kunnen het in dit land faliekant met elkaar oneens zijn, zij halen hun gelijk op basis van argumenten. En winnen zò het vertrouwen van de kiezers.
http://www.krantmeteenmening.nl

TWEE WERELDEN OP EEN BANK

“U mag best iets strenger voor de Russen zijn”, maande oud-correspondent Peter d’Hamecourt vicepremier Lodewijk Asscher. Maar de minister gaf geen krimp. “Wij hebben beloofd het onderzoek naar de MH17-ramp zorgvuldig af te ronden. Wij laten ons niet opjagen want dat is precies wat ze willen”.

Twee werelden zaten gisteren op de bank bij WNL op Zondag. Een journalist die al jaren woont in Rusland, het land door en door kent, weet hoe het er werkt. Én een juridisch geschoolde, capabele bewindsman die zich al lid van de regering gevangen weet in een wereld van complexe belangen, en zich hoedde voor ondoordachte uitspraken.

Peter d’Hamecourt waarschuwde: “Rusland traineert het onderzoek. Is een land in oorlog en maakt gebruik van dezelfde propagandatechnieken die Nazi-Duitsland toepaste”. Waarop de vicepremier reageerde zoals premier Rutte al zo vaak deed. Beklemtoonde maar weer eens dat de regering er alles aan doet om de toedracht te achterhalen. “Maar”, vergat hij niet, “we zijn maar een klein landje, moeten nu eenmaal werken in internationale verbanden. Vergeet ook niet dat de sancties werken”.

Peter d’Hamecourt lachte minzaam. Het was duidelijk wat hij dacht: “Lief land Nederland. Lodewijk Asscher, keurige man. Geen partij voor Poetin”.

ZAL NEDERLAND JODEN ECHT MISSEN?

Ditmaal kwam het uit de mond van vicepremier Lodewijk Asscher, zelf van Joodse afkomt. “Nederland zonder Joden”, aldus de bewindsman, “is Nederland niet meer”. Origineel was de uitspraak niet, want nà Parijs had president François Hollande eenzelfde argument gebruikt om de Franse Joden ervan te overtuigen alsjeblieft te blijven, geen gevolg te geven aan de oproep van premier Benjam Netanyahu de koffers te pakken en naar het veilige Israёl te komen”.

Boos reageerde de buitenwereld. Alsof Israёl zo veilig is. Ook zien velen er een staaltje opportunisme in. Immers, op 17 maart zijn er verkiezingen. Maar diezelfde buitenwereld miskent daarbij dat Netanyahu’s oproep méér is dan de reactie op een aanslag. Sinds 2013 zijn al meer dan 100.000 Joden uit Frankrijk naar Israёl vertrokken. De recente aanslagen bevestigden slechts het beeld dat Joden reden hebben zich bedreigd te voelen. De moslimgemeenschap speelt daarbij een belangrijke rol. Er zijn genoeg autochtone Fransen die de antisemitische grappen en grollen van de cabaretier Dieudonné waarderen.

Nu wonen er in Frankrijk nog altijd ruim 500.000 Joden, in Nederland zijn dat er nog geen 40.000 op een totaal van 17 miljoen. De vraag is, wat Nederland zal merken als de Joden hun koffers pakken? Bedenk hierbij dat de Joden voor het overgrote deel volledig zijn geassimileerd. Nederlands zijn en zich Nederlands voelen.

Niettemin voelen ook veel Joden zich op enigerlei manier verbonden met Israёl. Sommigen houden zoveel van dat land dat zij zich hebben aangesloten bij Een Ander Joods Geluid dat nog feller gekant is tegen de Israёlische politiek dan Dries van Agt. Heeft er dan ook geen moeite mee Netanyahu te beschuldigen van racisme en oorlogsmisdaden. Spreekt van repressie en kolonialisme. Eist dat Israёl zich terugtrekt achter de grenzen van voor 1967.

In Amsterdam woont het overgrote deel van de Nederlandse Joden. In Zuidoost kun je misschien nog spreken van een Joodse gemeenschap. In Tilburg waren in 2000 nog 13 Joden, in Eindhoven een kleine honderd. In de Lichtstad stond een synagoge. In 1959 is die gesloopt omdat de weg verbreed moest worden. Alleen is de verbreding van de weg er nooit gekomen.

Kortom, er zijn nog Joden. Sommigen komen er zelfs voor uit. Maar na de Tweede Wereldoorlog is het nooit meer goed gekomen. Te diep heeft de Holocaust erop ingehakt. Van de 120.000 Joden keerden er meer dan 100.000 niet terug. Best wel schrijnend zijn de verhalen van de overlevenden. Grote moeite kostte het soms om bezittingen terug te krijgen. Enig begrip kwam pas na 1960 met het boek, ‘De Ondergang’ van prof. Presser. Nou ja, begrip, De Ondergang had de uitwerking van een shock. Twintig jaar na dato drong de Holocaust door in het bewustzijn van de mensen, met als gevolg dat het Nederlandse volk één was in het verzet tegen de bezetter.

Een tijdje is het best wel goed gegaan. Nederland steunde Israёl onvoorwaardelijk, en jongeren wilden wel in een kibboets te werken. Inmiddels lijken burgers tot bezinning te komen. Antisemitisch mag je hen niet noemen. Nauwgezet maken zij onderscheid tussen Joden en Israёl. Maar velen delen het standpunt dat het Zionisme hoort bij kolonialisme en imperialisme. Daarmee zijn de joden de bezetters van het land dat de Palestijnen toebehoort. De Gaza-oorlog heeft veel kwaad bloed gezet. “Israёl is net zo erg als IS”, is een veelgehoorde opvatting.

Nòg steunt een meerderheid van de Tweede Kamer de Amerikaanse politiek inzake Israёl. Maar voor hoelang? In Europa heeft Zweden Palestina al erkend. Het Franse, Britse en Belgische parlement hebben zich ook al voor erkenning uitgesproken. Bedrijven en studenten ijveren voor boycotacties. Israёl staat vrijwel alleen.

In Nederland zijn ongeveer een miljoen moslims. Frankrijk telt er 5 miljoen. Belgiё, Groot-Brittanniё, Italiё en Duitsland. Overal zijn grote moslimgemeenschappen. Ook de moslims zijn kiezers. Niet iedereen kan antisemitisme en Israёlkritiek zomaar scheiden. Misschien draagt de politiek van de regering-Netanyahu niet bij tot verzoening met de Palestijnen. Maar wie Joden vraagt niet te gaan, vraagt gewoon te veel. Immers, de dreiging is actueel en reëel. En, is het wel waar? Zal Nederland zijn Joden echt missen?

NEDERLANDSE PERS SPEELT MET VUUR

‘Don’t shoot the messenger’, Geef de boodschapper niet de schuld. Het is geen toeval dat het woordvoerderschap zo’n grote vlucht genomen. De woordvoerder is de ideale klappenvanger. Als brenger van het nieuws is de pers bij uitstek ervaringsdeskundige. Door schade en schande wijs geworden heeft zij een beschermingsmuur opgetrokken die niet hoog genoeg en sterk kan zijn. Onafhankelijkheid heet die muur.

De pers! Het blijft een uiterst populair tijdverdrijf om de brenger van het nieuws de schuld te geven. Des te verbazingwekkender is de onzorgvuldigheid waarvan diezelfde pers blijk geeft. In niet-democratische landen is er wellicht geen keus. In een land als Nederland is het spelen met vuur, vragen om problemen. Immers, je zet de bestaansreden van het medium op het spel. De geloofwaardigheid is in het geding.

Een voorbeeld is de berichtgeving in de kwaliteitskrant de Volkskrant, en betreft de positie van vicepremier Lodewijk Asscher, lid van de PvdA. Aan de orde is het integratiebeleid dat sinds Pim Fortuyn niet meer weg te denken is, een valkuil ook voor menig Nederlands minister. Nu is de PvdA in botsing gekomen met twee Kamerleden van Turkse komaf, Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk. De lange arm van Ankara is daarbij het schrikbeeld.

De Volkskrantopening sprak donderdag 28 november boekdelen: ‘Voor Asscher is Turkije een geliefde vijand’. Het artikel schiep daarmee het beeld van een bewindsman die bewust de confrontatie zoekt, gedreven door partijbelang. Wat hier gebeurt, is dat de Volkskrant feiten en meningen door elkaar weeft. Ergo, een mening presenteert alsof het een feit is.

Meningen als feiten presenteren, is een journalistieke doodzonde. In dictaturen mag het de gewoonste zaak van de wereld zijn, de verschillen mogen subtiel zijn, ook in dit land bedienen partijbladen zich ervan, spelen radio en televisie ermee, bezondigt De Telegraaf zich eraan, krijgt de hoofdredacteur van de Regionale Omroep West een bonus op voordracht van de burgemeester, een beetje kwaliteitsmedium in een waarachtige democratie houdt zich er verre van.

Terug naar minister Asscher. “De verkiezingen staan voor de deur”, haakte Volkskrantcolumniste Sheila Sitalsing er al gretig op in. ‘Framing’, heet dat in vakjargon. Langzaam sluipt de twijfel bij de lezer in die daarvoor niet eens een PvdA’er hoeft te zijn. De lezer heeft geen idee wat er achter zit, maar voelt wel aan dat het past in een patroon.

Neem ook de berichtgeving over Europa, de euro, de economische crisis. Bijna totale eensgezindheid kenmerkt de berichtgeving. De kranten, de radio, de televisie zijn in elk geval roerend eens. Hoe kan dat, als de berichtgevers werkelijk onafhankelijk zijn? Ongetwijfeld zullen de Marieke Stellinga’s, de Xander van Uffelens en Paul Jansens zich brandschoon weten. Maar het bestaat niet dat werkelijk onafhankelijke mensen het zo eens zijn, vrijwel identieke standpunten innemen waar het moet gaan om discussie, om debat, om meningsverschillen.

De Franse econoom Thomas Piketty was vorige maand hier. Het journalistieke establishment neemt de man nauwelijks serieus. Criticaster Paul Krugman geldt als een gevaarlijke radicaal. Nederland doet het met Jeroen Smit die met De Prooi een ontluisterend boek over de ABN Amro-tragedie geschreven heeft. Het is dezelfde Smit, hoogleraar journalistiek, die de bankiers en hun handelwijze vol vuur verdedigt. Smit blijkt een neoliberaal van het zuiverste water, hij heeft geen spijt van zijn boek. Alleen wil hij niet dat het lezerspubliek zijn eigen conclusies trekt.

Geen idee wat de drijfveren precies zijn. Misschien gebeurt het onbewust. Des te erger eigenlijk, want zoveel is zeker, er is iets mis met de onafhankelijkheid.

LODEWIJK ASSCHER, DE STERKE MAN

“Voor Asscher is Turkije een geliefde vijand”, opent der Volkskrant. “Het komt de minister niet slecht uit dat Ankara Nederland beschuldigt van xenofobie, islamofobie en racisme jegens de Turkse gemeenschap”.

Misschien zijn er meer verwoede krantenlezers verrast. Maar wie weet, is dit een poging van de Volkskrant om de sociale media de loef af te steken. Vergeet het nieuws, alleen nog meningen. Wat dat betreft, kwijten de schrijvers zich uitstekend van hun taak. Trouwens, zij staan niet alleen. Dat wil zeggen, NRC Handelsbladredacteur Mark Kranenburg stelt dat minister Asscher de confrontatie zoekt, gedreven door een binnenlands politieke bedoeling.

Een binnenlands politieke bedoeling? Een binnenlands politieke bedoeling? D66-leider Alexander Pechtold suggereerde iets dergelijks. Want o ja, minister Lodewijk Asscher, de PvdA, Partij van de Arabieren. De PvdA weet zich geen raad, staat hopeloos in de peilingen. Minister Lodewijk Asscher, de PvdA, Partij van de Arabieren. De PvdA weet zich geen raad, staat hopeloos in de peilingen. Die PvdA is zich bewust van haar softe imago, bleek vorige week al toen zij de fractieleden Kuzu en Oztürk dwong afscheid te nemen.

Zo bezien, is het allemaal bewust en doordacht, bedoeld om de kiezers weer terug te winnen, met Lodewijk Asscher als de nieuwe sterke man. Dat de Turken hun borst alvast maar nat maken. Want een fikse ruzie, met slaande deuren, geslepen messen en dreigementen kan de PvdA van Lodewijk Asscher van pas komen. Toch?